Een vriendin van mij voelde zich al een paar maanden moe en gedeprimeerd en vaak overviel haar het gevoel dat ze alles helemaal verkeerd deed. Ze dacht dat ze misschien wel bezig was een burnout te ontwikkelen en ze besloot een test te doen aan de hand van een vragenlijst die ze op internet had gevonden. De uitslag van de test maakte haar duidelijk dat ze inderdaad in de gevarenzone zat, dicht tegen een burnout aan. Ze wist ook eigenlijk wel dat ze al een tijd bezig was zichzelf te overbelasten. Maar dat stopte ze voor zichzelf weg door te denken: 'Nou ja, als ik me te moe voel om iets te doen, dan kan ik altijd zeggen dat ik het niet kan doen, omdat het teveel is op het moment’. Die gedachte echter en het zich terugtrekken van een aantal werkzaamheden, haalden het gevoel van overbelast zijn niet weg en ze bleef zich doodmoe en uitgeput voelen.
Toen ze een keer Zohra Noach ontmoette bij een bijeenkomst, zei deze tegen haar: 'Je moet wat afstoten, want anders word je ziek'. Toen mijn vriendin vroeg wat ze dan moest afstoten, was het antwoord: 'Dat kan ik je niet zeggen natuurlijk, dat is aan jou. Je moet een besluit nemen'. Dat laatste knoopte mijn vriendin in haar oren. Op een ochtend toen ze weer eens helemaal uitgeput wakker werd en nog in bed lag, dacht ze daar aan. Een besluit nemen. Innerlijk wist ze al lang welk besluit ze moest nemen. En ze nam haar besluit.
Toen gebeurde er iets merkwaardigs. Ze voelde hoe ze ineens weer contact kreeg met haar lichaam. Het was net alsof ze in haar lichaam zakte. Dat was een aangename gewaarwording. Toen ze opstond voelde ze zich fris en levendig en ineens drong tot haar door dat haar burnout gevoelens helemaal weg waren. Het was alsof ze van haar afgegleden waren, zoals een dunne sjaal van je schouders kan glijden.
Wat is hier nu gebeurd? Ten eerste denk ik, dat bij haar dat gevoel van het niet goed te doen steeds op de achtergrond aanwezig was. Door niet te kunnen voldoen aan de verwachtingen – die ze zelf in het leven had geroepen door van alles op zich te nemen – was ze voortdurend bang dat anderen zouden denken dat ze het niet goed deed. Ze ging aan zichzelf twijfelen en een oud stuk miskenning stak om de haverklap de kop op. Het besluit nemen was de eerste stap. Ze stond zichzelf toe om ‘nee’ te zeggen tegen datgene wat haar teveel was. Daarmee hoefde het stuk miskenning in haar niet wakker te worden. En patroon werd doorbroken en er kwam ruimte voor iets nieuws. In het ‘Eigen innerlijke Verzoeningsoffensief’ wordt gesproken over innerlijke ruimtelijke ordening. ‘En ja, zo voelde het’, zei ze, ‘er was ineens meer ruimte, omdat ik gezien had dat ik ook niet alles kan, dus ik had me verzoend met mijn beperking’.
Kon ze nog iets zeggen over dat ‘in haar lichaam zakken’? Ze vertelde me dat er ineens een verbinding was die ze eerst nog niet zo gevoeld had. Vanuit die verbinding kreeg ze weer vertrouwen in de toekomst en vooral een vertrouwen in zichzelf. Ik denk dat het een integratie was, zei ze. Een helende, vernieuwende kracht, die in mijn lichaam daalde. Ze liet me later weten dat het leven er hierna niet gemakkelijker op was geworden. Er gebeurden allerlei onverwachte dingen, maar ze was er tegen opgewassen en liet zich niet door de gebeurtenissen uit het veld slaan.
