Een persoonlijke (helderziende) waarneming bij iemand die plotseling kwam te overlijden.
‘Wanneer de dood plotseling intreedt door een ongeval of wat dan ook, dan … is het een plotseling verscheiden van het één in het ander en daar komt verwarring van. Want het energieveld van de ziel wat zich daar bevindt, kan dan nog niet begrijpen waarom het zich daar bevindt: ‘Waar ben ik, waarom ben ik hier, hoe kan dit?’
Uit: MENS EN KWANTUMSPRONG IN KOSMISCH PERSPECTIEF gericht naar Wetenschap, Religie en Maatschappij
Van Zohra Noach
ISBN/EAN: 978-90-79551-09-5
Dag 1
Ik zie X half naar beneden gebogen staan. Het lijkt of ze half versuft is, ergens begrijpt wat er gebeurd is; stil, in een soort overdondering. Geen verzet ofzo, meer een combinatie van verwarring en al wel een bepaalde mate van een begrip van de situatie. Ik ervaarde het als een zeer intiem en heilig moment.
Ik mocht niks doen, nu mag dat sowieso niet als je niks gevraagd wordt, maar een gedachte van 'moge zij geholpen worden', o.i.d. glipt vaak gauw door je hoofd. Deze keer niet. Ik had aan Y gemaild dat ik een kaars aan voor X zou steken, maar heb dat niet gedaan.
Dag 2
De sfeer is totaal anders. Ik zie X staan in een wit/roze lange jurk. Ook de sfeer of energie om haar heen is wit/roze. Heel sereen. Ze staat heel stil. Dan zie ik dat ze, hoewel ze helemaal stil staat, ergens tegelijkertijd heel druk mee is. Het is iets met haar directe dierbaren. Ze doet iets met haar handen. Hoofd, hart en handen zijn als het ware in één lijn directe met elkaar verbonden. De vraag 'Wat doet ze toch?', schiet er door mijn hoofd. Ik zie niet wat ze doet en begrijp het ook niet. Ik voel wel dat het iets te maken heeft met verbinden en afscheid nemen.
Dag 3
Weer is de sfeer heel anders. X is meer op afstand. Daardoor is alles aan de ene kant meer diffuus, aan de andere kant ergens helderder. Ze lijkt niet meer direct gefocust op haar directe dierbaren, maar lijkt met haar aandacht breder gericht, op meer en andere mensen. Ze is weer ergens mee bezig, alleen niet meer zo intens of druk. Meer schouwend, liefdevol, vanuit het hart, niet vanuit een emotie. Afstand en nabijheid zijn nu beide duidelijker, maar wel één.
Dan begrijp ik het. Op dat niveau is alles één. Er is geen onderscheid tussen stil zijn en druk bezig zijn; noch tussen verbinden en afscheid nemen of tussen afstand en nabijheid. Ik voel het diep: alles is één. Het 'één zijn' heeft een veel diepere dimensie dan ik me realiseerde. X doorleefde dat. Deed dat. Zo ongelofelijk mooi, sereen en totaal vanuit haar eigen innerlijk weten. Daarom was dag 1 zoals het was, begrijp ik. Het heeft te maken met het maken van keuzes. Mijn interpretatie – achteraf – is dat zij die eerste dag haar keuze moest maken hoe en op welke manier ze verder zou gaan. Dat was dus het heilige en intieme; het innerlijk verbond, het pure, iets wat alleen voor de betrokkene zelf is.
Na dag 3 heb ik niet meer 'gekeken'.
Voor mij was dit behoorlijk indrukwekkend. Ik weet uiteraard niet hoe het 'daar boven' in die andere wereld precies gaat. Maar het lijkt mij een megaprestatie om dit alles zo op deze wijze te kunnen doen.
In alle eerbied.
© Anna A. Hofkamp
